کد مطلب:129590 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:174
سوار بن منعم بن حابس بن ابی عمیر بن نهم همدانی نهمی
سـمـاوی گـویـد: سـوار از كـسـانـی بـود كـه در روزهـای قـبـل از جـنـگ نـزد امام حسین (ع) آمد و در حمله نخست جنگید و مجروح شد و بر زمین افتاد. در الحـدائق الوردیـه آمـده اسـت: سـوار جـنگید و چون بر زمین افتاد او را اسیر كرده نزد عمر سعد بردند. وی خواست كه او را بكشد ولی خویشاوندانش درباره او شفاعت كردند؛ او با همان حال جراحت نزد آنان ماند و پس از شش ماه از دنیا رفت.
بـرخـی مـورخـان گـفـته اند: او در اسارت ماند تا آنكه در گذشت. خویشاوندانش درباره قتلش از او شفاعت كردند. در زیارت قائمیات آمده است:
سـلام بـر زخـمی اسیر شده، سوار بن ابی عمیر نهمی؛ [1] ؛ كه می توان این عبارت را به اسارت وی در وهله نخست حمل كرد. [2] .
بـرخـی مـورخـان گـفـته اند: او در اسارت ماند تا آنكه در گذشت. خویشاوندانش درباره قتلش از او شفاعت كردند. در زیارت قائمیات آمده است:
سـلام بـر زخـمی اسیر شده، سوار بن ابی عمیر نهمی؛ [1] ؛ كه می توان این عبارت را به اسارت وی در وهله نخست حمل كرد. [2] .
[1] ر. ك: بحار الانوار، ج 101، ص 273؛ و ج 45، ص 73.
[2] ابصار العين، ص 35 ـ 36؛ و ر.ك: وسيلة الدارين، ص 153، شماره 70.